4 dagen eitjes, bacon en bonen als ontbijt, echte schapen tellen, ruig landschap bekijken, pub in en uit, whiskey tours, en vooral met z’n allen zat worden.
Niet dat het laatste nodig was, maar die laatste 4 dagen, geen ziekenhuis, naalden, behandeling, hersencel 24/7 draaiende…net wat ik ff nodig had!!
Proost!!
‘ Vandaag gaan we toekomst schrijven ‘
Ik heb ze toch gemistdit jaar, m’n festivals.
Normaal ga ik toch elk jaar toch minimaal naar 1 of 2 festivals. De bekendere zoals Rock Werchter of Pinkpop, of anders wel Pukkelpop, Bospop, nou ja….noem ze maar op….
Door een verandering in prioriteit of misschien een keer het stellen van de juiste prioriteit heb ik er dit jaar maar voor bedankt op het laatste moment.
Festivals……..het enorm brede skala aan muziek en muziekstromen. Een aantal dagen in een tentje met z’n allen op een tijdelijke camping (lees: wei of voetbalveld), het ene jaar tot je enkels in de blubber en het jaar later je harses verbranden, genieten van muziek, chillen, relaxen en je tegoed doen aan het bekende ‘festival-menu’
Allemaal herinneringen die me doen grijzen…..ja, zelfs als je na 3 dagen in de zeikende regen hebt gestaan……Ok, toegegeven die douche thuis daarna is geweldig en vooral noodzakelijk.
Heb ik het nog niet gehad over de voor en napret. Na een festival direct naar de platenzaak (nu downloaden) van de cd / cd’s van de bands of artiesten die je gezien had en nog niet kende. Tsja, m’n smaak is daardoor behoorlijk breed geworden….er is toch meer dan alleen Bruuuuuuce.
De voorpret kan leuk maar ook enorm frusterend zijn……dwz het kopen van kaartjes. Tegenwoordig is het zoveel mogelijk PC’s, laptops en slimme telefoons aanzetten en je browser maar refreshen en bidden dat je erdoor komt…..
Nee, vroeger leek het dan wat simpeler en eerlijker…..zaterdagochtend de kroeg uit vallen met een zooi cash op zak (je ging namelijk voor iedereen die meeging halen) en vervolgens bij de VVV tegenover station Einhoven in de rij liggen…..er was altijd wel iemand die met een stift een nummer op je hand schreef…..Ok, wel zorgen wakker te blijven en je cash niet besteden aan iets anders dan de kaartjes…..je wil niet weten wat je allemaal nog bij station Eindhoven kon of kunt kopen rond dat tijdstip.
Ach…..ik moet ook weer niet te dramatisch doen. Ik ben niet gegaan, wat achteraf de enige juiste beslissing was en ik heb andere heel blij gemaakt met m’n kaartjes…..en mijn bericht richting de gemiste festivals?…….simpel…..tot volgend jaar…..😜
‘Het is een dubbeltje op z’n kant’
Een uitspraak die ik vandaag weer te horen kreeg. Een gezegde waar je niks mee kunt. Een zin welke ik teveel associeerde met ‘maar wachten hoe het loopt en het beste ervan hopen’. Ik heb de laatste tijd wel anders geleerd, dan het aan het ‘lot’ over te laten….nee, dan neem ik maar liever het ‘lot’ in eigen hand.
Vreemd vond ik het ook dit te horen uit de mond van een arts, je zou toch verwachten dat zo iemand uitspraken baseert op diagnoses, feiten en analyses.
Het is een uitspraak welke mijn ouders 44 jaar terug (ja, ik word oud) waarschijnlijk ook te horen kregen. Mijn komst op deze aardkloot ging gepaard met de nodige uitdagingen en complicaties (weer zo’n woord) en nee, daarmee bedoel ik niet dat ik ‘per ongeluk’ de tegelvloer geraakt zou hebben.
Tot drie keer toe was medisch ingrijpen nodig. Ik kon ’t allemaal nog niet zelf, maar ja, wat wil je……al die nieuwe ervaringen die opeens op je afkomen als klein hummeltje…..ik was trouwens geen mooie baby, maar wel een lieve, als je begrijpt wat ik bedoel…
Volgens de arts vanmorgen is er een grote kans dat dit ingrijpen een oorzaak kan zijn van mijn huidige gezondheidsuitdaging en heeft bijgedragen tot wat ik nu ben en waar ik nu ben. Het klonk haast of hij zich verontschuldigde. Het dubbeltje was toen volgens hem verkeerd gevallen.
Zo zie ik het dus niet, hij is goed gevallen,….over 1 ding ben ik het wel stellig met de man eens……het heeft me juist gemaakt tot wat ik nu ben en gebracht waar ik nu ben. Wat hadden ze anders moeten doen….niks?? Dan waren het geen 44 jaar geweest, maar misschien maar 44 seconden met zicht op die tegelvloer…..jakkie!
Dus……even alle drama aan de kant. Ik heb geen interesse meer in de oorzaak, dat was toen en nu is nu……de oplossing is nu belangrijk en niet de oorzaak…..
Terug naar het dubbeltje van 44 jaar terug. Het zit nu in m’n beurs. Over een paar weken haal ik ‘m er uit, zet ‘m op z’n kant en deze keer geef ik ‘m zelf een zetje op zo’n manier dat ie ook nu weer de goeie kant op valt! 😜
Het is alweer 3 jaar…..
3 jaar medicijnen, 3 jaar tests, 3 jaar behandelingen, 3 jaar specialisten, 3 jaar pillen, 3 jaar naalden, 3 jaar vechten, 3 jaar onwetendheid, 3 jaar onzekerheid, 3 jaar insomnia, 3 jaar afbraak, 3 jaar pijn, 3 jaar……..zo kan ik nog wel ff doorgaan….
Het lijkt vreemd dit te vieren en het bovenstaande is het ook niet waard, maar het volgende wel:
Die 3 jaar heb ik niet alleen doorstaan…..nee niet met familieleden, artsen, advocaten of hulpverleners…..maar vooral met vrienden.
Een kleine groep mensen om me heen die al vriend of vriendin waren, maar daar buiten ook personen die het deze 3 jaar geworden zijn.
Stuk voor stuk mensen die me enorm dierbaar zijn, belangrijk zijn, onbetaalbaar zijn. Ze hebben me er doorheen gesleept en blijven dit doen, nu en verder. Door steun, troost, raad en daad en gelukkig ook kritiek en de klassieke schop tegen m’n reet!
De wetenschap dat het bijna precies 3 jaar terug was dat het allemaal begon en ik eigenlijk geen meter verder ben, heeft me aan het denken gezet. Voor wie (buiten mezelf) blijf ik dit toch doen?
Het antwoord is simpel……voor hen !!!!
Al hun vriendschap en inzet kan en mag niet voor niks geweest zijn. Ze zijn het allemaal waard om voor te blijven vechten en dat blijf ik dan ook fucking doen!
Bovenstaande leest als dramatisch en soft voor een kerel, maar bite me!! Het is zoals het voor me voelt……het is niet met m’n verstand geschreven, maar met m’n hart
Ode aan de nachtzuster.
M’n leidingen zijn niet zo geweldig helemaal. Niet iets wat een monteur of installateur kan repareren, maar de dames en heren in wit moeten hiervoor aan de slag. Het kan ook wel eens scheef lopen, met wat complicaties als gevolg…..dit heeft me doen belanden in het plaatselijke ziekenhuis de laatste 4 dagen.
Ik ben er deze dagen pas achter gekomen, dat het niet draait om de duurbetaalde specialisten en chirurgen, maar het zijn de ‘zustertjes’ die de olie in de machine zijn die ziekenhuis heet.
Ik werd op m’n wenken bediend en moest continue elke 2 uur gecontroleerd worden, met een wonderbaarlijke passie werd dit trouw uitgevoerd, ook in de nacht. M’n persoonlijk nachtzuster Elise zag haar taken niet als een beroep, maar duidelijk als een roeping.
Van de ene kant hoop ik haar niet meer te zien, van de andere kant……Elise….bedankt en respect!
Btw; de leidingen zijn weer schoner en het functioneert allemaal weer wat beter, twas niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste keer…..ooh ja, om de standaard mannelijke gedachte / vragen voor te zijn…..nee, het was geen natte droom 😎
Vanmorgen weer eens op pad geweest voor het ophalen van de uitslag.
Het is imiddels een routine geworden, maar het brengt me iedere keer toch weer terug naar m’n student en schooltijd. Vergelijk het met het halen of krijgen van je tussentijdse rapport. Je hebt een gevoel van wat het ongeveer gaat worden, maar bent toch niet 100% zeker van je zaak….het kan mee of tegenvallen…in mijn geval viel m’n rapport me tegen…..een focking onvoldoende!
Zoals bij je schoolrapport, begin je meteen te denken, beginnend bij: toch de verkeerde hoofdstukken geleerd naar: alleen die laatste nacht leren was toch geen goed plan, tot aan: het is de schuld van de leraar!
Deze gedachte ging in mijn geval heel vaak over naar een complexe berekening van wat ik nog moest halen voor de rest van het jaar om met het eindexamen toch te slagen. Naast de punten ook de klassiekers: dan maar meer leren en bij de lessen aanwezig zijn, eerder beginnen en Het Stratumseind gaat zonder mij ook gewoon door, passeerde de revue.
De huidige situatie is nu anders. Het schoolrapport is een medisch rapport, de leraar is een arts en de school is een ziekenhuis.
Ondanks de teleurstelling hoop ik wel dat de gelijkenis met m’n studie in dit geval blijft, met een soortgelijke uitkomst.
Op school waren de rapporten ook vaak onvoldoende, maar ondanks dat slaagde ik wel aan het eind voor het examen 😈
Een passage uit een nikszeggend gesprek in het AMC deze morgen:
Arts: Complimenten dat U nog steeds met deze behandeling verder gaat ondanks alle bijwerkingen en complicaties.
Ik: Ooooh, zijn er nieuwe of andere opties ondertussen dan ??
Arts: Nee, eigenlijk niet.
Ik: Dus…….???
Arts: ………………..
Memo aan het AMC:
Ik ben dankbaar voor dit soort blijk van medeleven vanuit uw kant. Ik zou echter 1000 keer dankbaarder zijn van enig zicht op genezing van uw kant…..dank u 😎
Daar lig ik dan uitgeblust en uitgeput op bed! Nog badend in het zweet, hijgend en nu al pijn op plekken die ik niet wist dat ze bestonden. Jezus zeg, gewoon slopend weer, ik was alweer vergeten hoe het voelde, zo lang was het al weer geleden.
Maar ja, anderen zeiden dat ik het weer eens moest doen, te lang zonder zou niet goed voor me zijn, en dat klopt….maar wat een ervaring zeg!
Het begon al met de voorbereiding, deze is heel belangrijk….schijnt. Voorwaarde was wel dat ik moest zorgen voor een goede bescherming, je weet maar nooit natuurlijk.
Dus hup! naar de winkel. Poeh, wat hebben ze toch een boel kleurtjes en maten tegenwoordig. Er is duidelijk veel veranderd sinds de laatste keer dat ik hier was. Ik kon geen keuze maken, maar volgens de verkoopster moest ik voor de kleur blauw gaan en ze koos ook maar meteen de juiste maat voor me uit, het mag ook niet teveel knellen….ze had er duidelijk kijk op.
Eindelijk was het dan zover, ik was er eindelijk klaar voor, ik was wel zenuwachtig. Ik bedoel, ik ging dit niet alleen doen…..ze stond er immers op dit samen met me toen…’zoals vroeger’..zei ze…
We hadden ergens afgesproken en ze was stipt op tijd, zoals altijd eigenlijk. Het was duidelijk dat ze zich goed had voorbereid.
Daar gebeurde het dan……shit zeg….het viel tegen zeg! M’n lichaam moest duidelijk weer aan de bewegingen wennen en was uit vorm. Goed dat niemand het op dat moment zag, het zag er waarschijnlijk niet uit!
Na een tijdje kreeg ik het ritme een beetje te pakken……zij het niet dat ik al last kreeg van pijntjes…..het ritme wisselen hielp een beetje..wat moest ze wel niet denken van me zeg! Ik sla echt een modderfiguur! Gelukkig lachte ze alleen maar naar me…..poeh.
Tot overmaat van ramp, begon ik er ook na een tijdje nog behoorlijk bij te hijgen….kriebels!…ik had het gevoel dat je me meters ver weg kon horen….
Na ongeveer een half uur doorgaan, zei ze ‘we zullen er maar mee stoppen, tot het einde gaat je niet lukken’. Met pijn in het gezicht moest ik instemmen. ‘Geeft niks, het was toch hartstikke fijn en we doen het snel weer, maar dan wel langer’ ‘Tuurlijk’ zei ik snakkend naar adem…..
Tsja, daar lig ik dan…..terugdenkend aan, na een lange tijd weer eens een aantal kilometer joggen met een goede vriendin….😜😈
(Zij wil een halve marathon gaan lopen…..respect…..gaat haar ook lukken…mij never nooit niet)
Daar zaten ze dan. De jongetjes in een kreukelvrij pakje en de meisjes in een nieuw jurkje. De haartje in de plooi, al dan niet vormgegeven met hulp van een stevige laag haarlak, welke zelfs door een tornado niet van zijn plaats was te krijgen. De tandjes gepoetst en al dan niet gebleekt.
Het huiswerk was af, klaar om mee te pronken. Wachtende op dat schouderklopje, dat goede cijfer of anders wel die 10 met een griffel! Allemaal denkende aan wat ze vanmorgen ook van thuis hadden meegekregen:
Dit alles leest misschien als een kleuterklasje wachtend op de (nieuwe) juf of meester……maar nee hoor, het was erger…, het waren collega’s wachtend op de (nieuwe) baas ..!!
Ik zag het aankomen en gebeuren, heb het kunnen ontlopen, maar ben toch even een teiltje gaan halen 😝
dirkvg 